Pełna nadziei

W zeszłym roku uświadomiłam sobie, że Wielka Sobota to chyba najsmutniejszy dzień w roku. Dlaczego Sobota, a nie Piątek? Przecież śmierć Chrystusa wspominamy dzień wcześniej. Jednak to właśnie Sobota wzbudza w moim sercu najwięcej żalu... Klęczę adorując Pana przy grobie, a co pół godziny pojawiają się setki ludzi. Co pół godziny kościół pęka od ilości zgromadzonych "wiernych". Cudownie prawda? Gdzie jednak są Ci ludzie na co dzień? Gdzie są Ci ludzie w niedziele? Dlaczego przychodzą do Pana gdy Go nie ma? Dlaczego przychodzą gdy leży w grobie? A nawet wtedy nie zwracają na niego uwagi. Liczy się przecież poświęcenie jajek prawda? Dlaczego ludzie nie przyklękają przed wystawionym Najświętszym Sakramentem? Dlaczego nie podejdą do krzyża i nie ucałują go z pokorą? Przecież to dla nas Panie umarłeś. Zrobiłeś to tak samo dla mnie jak i dla nich. Dlaczego tak niewielu to docenia? Dlaczego Panie? Jakże piękne byłyby kościoły gdyby Ci wszyscy ludzie pojawiali się częściej niż w

Prosiłam Boga. Prosiłam go o tak wiele, chociaż dla mnie wydawało się to niczym wielkim. Prosiłam Boga by dał mi cierpliwość. Nie dał mi jej. Pokazał mi tylko, że jest ona rezultatem trudności jakie pojawiają się na mojej drodze. Pokazał mi, że cierpliwości nie można dostać, ale można na nią zapracować. Prosiłam Boga aby oszczędził mnie od cierpienia. On jednak nakładał go na moje barki jeszcze więcej. Pokazał mi, że cierpienie pozwala mi docenić to co w życiu najważniejsze, a przede wszystkim przybliża mnie do niego. Prosiłam Boga o miłość. Bóg nie dał mi miłości. Postawił za to na mojej drodze ludzi, którym jej brakowało, abym to ja mogła ofiarować im swoją miłość. Prosiłam Boga aby zabrał mój egoizm i pychę. Nie zabrał mi jej. Pokazał mi jednak, że On nie może mi jej zabrać. To ja muszę sama ją odrzucić. Prosiłam Boga o siłę, odwagę i mądrość. Bóg postawił na mojej drodze trudności aby uczynić mnie silną, niebezpieczeństwa aby wykazać się odwagą i problemy,